شايد نياز به توسعه تعداد آدرس های IP با توجه به وضعيت بحرانی موجود به عنوان يكی از اهداف مهم طراحی و پياده سازی IPv6 ذكر شود ولی تمام داستان به اينجا ختم نمی شود و دلايل متعدد ديگری نيز در اين زمينه مطرح می باشد . IPv6 بگونه ای طراحی شده است تا ضمن ايجاد يك محيط همگراء زمينه استفاده از صوت ، تصوير و سرويس های داده را بر روی شبكه ای با زيرساخت IP فراهم نمايد . بدين منظور ، امكانات و پتانسيل های پيشرفته ای در IPv6 پيش بينی شده است :
افزايش فضای آدرس دهی : يكی از مهمترين مزايای IPv6 ، افزايش تعداد فضای آدرس دهی است . فضای آدرس دهی IPv6 به اندازه ای زياد است كه شايد نتوان آن را با فضای آدرس دهی IPv4 مقايسه نمود . در IPv4 ، تعداد 4,294,967,296 فضای آدرس دهی وجود دارد در حالی كه اين عدد در IPv6 به عدد 340,282,366,920,938,463,463,374,607,431,768,211,456 می رسد . افزايش آدرس های سراسری قابل روت به سازمان ها اين اجازه را خواهد داد كه مسير خود را از آدرس های IP غيرقابل روت ارائه شده توسط NAT جدا نموده و برنامه های مورد نياز خود را در يك محيط واقعی end-to-end استفاده نمايند .
پيكربندی اتوماتيك stateless : پيكربندی اتوماتيك IP در IPv4 از طريق سرويس دهنده DHCP انجام می شود . در IPv6 اين كار توسط DHCPv6 انجام خواهد شد . در IPv6 اين وضعيت توسعه و به پيكربندی اتوماتيك stateless تعميم يافته است . با استفاده از پيكربندی اتوماتيك stateless به دستگاه ها اجازه داده می شود كه پيكربندی آدرس های IPv6 خود را از طريق ارتباط با يك روتر مجاور انجام دهند .با اين كه پيكربندی اتوماتيك stateless برای اكثر محيط ها دارای مزايائی است ،ولی در شبكه هائی كه دارای تعداد زيادی از دستگاه ها با قابليت محدود مديريتی می باشند ، مسائلی را به دنبال خواهد داشت . يك شبكه مبتنی بر تعداد زيادی سنسور كه ممكن است شامل ميليون ها دستگاه بی سيم راه دور باشد كه صرفا" بر روی شبكه قابل دسترس می باشند ، نمونه ای در اين زمينه است. پيكربندی اتوماتيك به سازمان ها كمك خواهد كرد كه هزينه نگهداری و مديريت شبكه خود را كاهش دهند . با اين كه پيكربندی اتوماتيك آدرس دهی خصوصی موسوم به APIPA ( برگرفته از Automatic Private IP Addressing ) ، دارای خصايص مشابهی در خصوص پيكربندی است ولی ماهيت آن با پيكربندی اتوماتيك stateless كاملا" متفاوت است . APIPA از يك محدوده خاص فضای آدرس دهی IP ( از محدوده IP:169.254.0.1 تا IP:169.254.255.254 ) در مواردی كه يك سرويس دهنده DHCP در شبكه موجود نباشد و يا سرويس گيرنده قادر به برقراری ارتباط با آن نباشد ، استفاده می نمايد . از پروتكل ARP ( برگرفته از Address Resolution Protocol ) به منظور بررسی منحصربفرد بودن آدرس IP بر روی يك شبكه محلی (LAN ) استفاده می گردد . زمانی كه يك سرويس دهنده DHCP در دسترس قرار بگيرد ، آدرس های IP سرويس گيرندگان به صورت اتوماتيك بهنگام خواهند شد .
extension header : با اين كه هدر IPv6 در مقام مقايسه با IPv4 بسيار ساده تر شده است ، ولی با ارائه extension header ، امكان ارائه قابليت های پيشرفته در سطح هدر و بسته اطلاعاتی IP پيش بينی شده است . با اضافه كردن هدر به هدر پايه IPv6 قابليت های چشمگيری برای قابليت های آتی به آن اضافه شده است . بدين ترتيب ، هدر پايه ثابت خواهد ماند و در صورت ضرورت می توان قابليت های جديد را از طريق extension header به آن اضافه نمود . در آينده می توان از extension header برای پياده سازی سرويس ها و برنامه های ارائه شده توسط يك فريمورك استاندارد و به عنوان قابليت های جديد در IPv6 استفاده نمود .
امنيت اجباری : با اين در IPv4 امكان استفاده از IPsec ( برگرفته از Internet Protocol security ) وجود دارد ، ولی توجه داشته باشيد كه ويژگی فوق به عنوان يك قابليت جديد به پروتكل فوق اضافه می گردد تا از آن در مواردی نظير tunneling ، رمزنگاری شبكه به منظور دستيابی راه دور VPNs ( برگرفته از Virtual Private Networks ) و ارتباط با سايت ها استفاده گردد . تعداد زيادی از سازمان ها از پروتكل IPsec در موارد خاصی استفاده می نمايند ولی وجود موانعی نظير NAT ، می تواند زمينه بكارگيری آن را با مشكل مواجه نمايد .در IPv6 ، پروتكل IPsec به عنوان بخشی الزامی در پياده سازی مطرح شده است تا به كمك آن يك زيرساخت امنيتی مناسب به منظور ارائه سرويس های امنتيی نظير تائيد ، يكپارچگی و اعتمادپذيری فراهم گردد . ظرفيت عملياتی IPsec بگونه ای است كه سازمان ها به كمك آن می توانند وضعيت مدل امنيتی خود را بهبود و سياست های امنيتی خود را توسعه دهند .
افزايش فضای آدرس دهی : يكی از مهمترين مزايای IPv6 ، افزايش تعداد فضای آدرس دهی است . فضای آدرس دهی IPv6 به اندازه ای زياد است كه شايد نتوان آن را با فضای آدرس دهی IPv4 مقايسه نمود . در IPv4 ، تعداد 4,294,967,296 فضای آدرس دهی وجود دارد در حالی كه اين عدد در IPv6 به عدد 340,282,366,920,938,463,463,374,607,431,768,211,456 می رسد . افزايش آدرس های سراسری قابل روت به سازمان ها اين اجازه را خواهد داد كه مسير خود را از آدرس های IP غيرقابل روت ارائه شده توسط NAT جدا نموده و برنامه های مورد نياز خود را در يك محيط واقعی end-to-end استفاده نمايند .
پيكربندی اتوماتيك stateless : پيكربندی اتوماتيك IP در IPv4 از طريق سرويس دهنده DHCP انجام می شود . در IPv6 اين كار توسط DHCPv6 انجام خواهد شد . در IPv6 اين وضعيت توسعه و به پيكربندی اتوماتيك stateless تعميم يافته است . با استفاده از پيكربندی اتوماتيك stateless به دستگاه ها اجازه داده می شود كه پيكربندی آدرس های IPv6 خود را از طريق ارتباط با يك روتر مجاور انجام دهند .با اين كه پيكربندی اتوماتيك stateless برای اكثر محيط ها دارای مزايائی است ،ولی در شبكه هائی كه دارای تعداد زيادی از دستگاه ها با قابليت محدود مديريتی می باشند ، مسائلی را به دنبال خواهد داشت . يك شبكه مبتنی بر تعداد زيادی سنسور كه ممكن است شامل ميليون ها دستگاه بی سيم راه دور باشد كه صرفا" بر روی شبكه قابل دسترس می باشند ، نمونه ای در اين زمينه است. پيكربندی اتوماتيك به سازمان ها كمك خواهد كرد كه هزينه نگهداری و مديريت شبكه خود را كاهش دهند . با اين كه پيكربندی اتوماتيك آدرس دهی خصوصی موسوم به APIPA ( برگرفته از Automatic Private IP Addressing ) ، دارای خصايص مشابهی در خصوص پيكربندی است ولی ماهيت آن با پيكربندی اتوماتيك stateless كاملا" متفاوت است . APIPA از يك محدوده خاص فضای آدرس دهی IP ( از محدوده IP:169.254.0.1 تا IP:169.254.255.254 ) در مواردی كه يك سرويس دهنده DHCP در شبكه موجود نباشد و يا سرويس گيرنده قادر به برقراری ارتباط با آن نباشد ، استفاده می نمايد . از پروتكل ARP ( برگرفته از Address Resolution Protocol ) به منظور بررسی منحصربفرد بودن آدرس IP بر روی يك شبكه محلی (LAN ) استفاده می گردد . زمانی كه يك سرويس دهنده DHCP در دسترس قرار بگيرد ، آدرس های IP سرويس گيرندگان به صورت اتوماتيك بهنگام خواهند شد .
extension header : با اين كه هدر IPv6 در مقام مقايسه با IPv4 بسيار ساده تر شده است ، ولی با ارائه extension header ، امكان ارائه قابليت های پيشرفته در سطح هدر و بسته اطلاعاتی IP پيش بينی شده است . با اضافه كردن هدر به هدر پايه IPv6 قابليت های چشمگيری برای قابليت های آتی به آن اضافه شده است . بدين ترتيب ، هدر پايه ثابت خواهد ماند و در صورت ضرورت می توان قابليت های جديد را از طريق extension header به آن اضافه نمود . در آينده می توان از extension header برای پياده سازی سرويس ها و برنامه های ارائه شده توسط يك فريمورك استاندارد و به عنوان قابليت های جديد در IPv6 استفاده نمود .
امنيت اجباری : با اين در IPv4 امكان استفاده از IPsec ( برگرفته از Internet Protocol security ) وجود دارد ، ولی توجه داشته باشيد كه ويژگی فوق به عنوان يك قابليت جديد به پروتكل فوق اضافه می گردد تا از آن در مواردی نظير tunneling ، رمزنگاری شبكه به منظور دستيابی راه دور VPNs ( برگرفته از Virtual Private Networks ) و ارتباط با سايت ها استفاده گردد . تعداد زيادی از سازمان ها از پروتكل IPsec در موارد خاصی استفاده می نمايند ولی وجود موانعی نظير NAT ، می تواند زمينه بكارگيری آن را با مشكل مواجه نمايد .در IPv6 ، پروتكل IPsec به عنوان بخشی الزامی در پياده سازی مطرح شده است تا به كمك آن يك زيرساخت امنيتی مناسب به منظور ارائه سرويس های امنتيی نظير تائيد ، يكپارچگی و اعتمادپذيری فراهم گردد . ظرفيت عملياتی IPsec بگونه ای است كه سازمان ها به كمك آن می توانند وضعيت مدل امنيتی خود را بهبود و سياست های امنيتی خود را توسعه دهند .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر