پادکست (Podcast) یا پادپخش انتشار مجموعه‌ای از پرونده‌های رسانه‌یی دیجیتال است که توزیع آن در اینترنت با استفاده از فید صورت گرفته و معمولا برروی یک پخش‌کننده‌ی موسیقی دیجیتال توسط کاربران قابل دریافت و پخش است اما در کشوری مانند ایران استفاده‌ی نه چندان زیاد از پادکست دلایل متعددی دارد که می‌توان به نبود مهارت‌های فنی و زیرساخت‌های تکنیکی، نبود علاقه در کاربران نسبت به استفاده از آن به دلیل پیچیدگی‌های تکنیکی اشاره کرد.
تولیدکننده‌ی پادکست اغلب پادکستر (podcaster) نامیده می‌شود. گرچه وب‌سایت‌های پادکسترها ممکن است دانلود مستقیم یا جریان یافتن (streaming) محتوای خود را هم عرضه کنند اما پادکست از سایر فرمت‌های صدای دیجیتال با قابلیت آن برای دانلود شدن خودکار با استفاده از نرم‌افزاری که توانایی خواندن فید‌هایی مانند RSS یا Atom را دارد، مشخص می‌شود.
در ابتدا مقصود از پادکست کردن امکان دادن به افراد برای پخش "نمایش رادیویی"شان بود اما این وسیله به سرعت به شیوه‌های بسیار گوناگونی از جمله پخش درس‌های مدرسه، اعلان تورهای رسمی و غیر رسمی موزه‌ها، فرستادن اعلان‌های کنفرانس‌ها و حتی پخش پیام‌های ایمنی عمومی پلیس بدل شده است.
حمید ضیایی پرور- مدرس ارتباطات - در این باره می‌گوید: پادکست تکنولوژی‌ای جدید و متعلق به نسل دو وب است که سابقه‌ی آن به بعد از سال 2002 مربوط می‌شود.
وی با اشاره به این که استفاده از این تکنولوژی در جهان از آمریکا شروع شد افزود: قابلیت کنترل و فرمان دادن بیش‌تر برروی محتوای صوتی در پادکست باعث شد در مناطقی که پهنای باند بیش‌تر است، کاربران به جای استفاده از فرمت‌های معمول متنی به فرمت‌های صوتی رو بیاورند؛ چرا که این فرمت، قابلیت‌هایی از جمله افزایش ضریب نفوذ و تاثیر روانی بر مخاطبان را برای فرستنده‌های اطلاعاتی فراهم آورد که در نهایت به استفاده‌ی بیش‌تر از آن در حوزه‌ی وب منجر شد.
او با اشاره به این که استفاده‌های فراوان از قابلیت‌های پادکست، باعث شد واژه‌ی آی‌پاد و پادکست در سال 2005 به فرهنگ وب اضافه شود، ادامه داد: تکنولوژی پادکست در ایران عمر زیادی ندارد و با وجود آنکه به‌دلیل ارایه‌ی رایگان پادکست در سایت cast.ir تعداد آن در ایران بسیار زیاد است اما پادکست در مفهوم واقعی آن در ایران شاید به 20 عدد هم نرسد.
وی اضافه کرد: به عقیده‌ی من پادکست در ایران کند ولی عمیق پیش می‌رود. از آنجا که محدودیت‌های قانونی درباره‌ی اشاعه‌ی صدا و تصویر در ایران وجود دارد و پادکست نیز فاقد فرکانس بوده و تنها تحت وب و در واقع یک فایل قابل دانلود است و در نتیجه هیچ محدودیت قانونی و حقوقی برای استفاده از آن وجود ندارد، بسیاری از افراد، ادارات، نهادها و حتی دستگاه‌های دولتی به ایجاد پادکست روی آورده‌اند.
به گفته‌ی وی همچنین استفاده از پادکست در خبرگزاری‌ها آن‌ها را به عرصه‌ی مولتی‌مدیا وارد کرده و قابلیت استناد و تاثیرگذاری پیام‌هایشان را ارتقاء می‌دهد.
ضیایی‌پرور درباره‌ی استفاده‌ی نه چندان زیاد از پادکست در خبرگزاری‌های داخلی گفت: مدیران خبرگزاری‌ها تصور می‌کنند به اندازه‌ی کافی توانایی یا قابلیت ایجاد پادکست را ندارند و یا به بیان دیگر قابلیت‌های خود را دست کم می‌گیرند، در حالی که هر مدیر وب‌سایت یا روابط عمومی می‌تواند پادکست ایجاد کند.
او خاطر نشان کرد: از سوی دیگر کم بودن پهنای باند و سرعت پایین اینترنت در ایران باعث می‌شود کاربران نتوانند فایل‌های سنگین را به راحتی دانلود کنند؛ بنابراین مخاطبان نیز به استفاده از این رسانه و تکنولوژی رغبت کمتری نشان می‌دهند.
علی گرانمایه‌پور ـ مدرس ارتباطات ـ نیز در این باره می‌گوید: اگر سایت‌های جانبی و سرگرم کننده با امکان دانلود فیلم، موسیقی و غیره را کنار بگذاریم تعداد سایت‌هایی که در کنار اطلاع‌رسانی درباره‌ی اخبار، گزارش‌ها و رویدادها از پادکست استفاده کنند، در کشور بسیار کم است.
وی با اشاره به این که استفاده از پادکست به چند پیش شرط نیاز دارد که دارا بودن قابلیت فنی و آموزشی در این حوزه از جمله‌ی آن‌هاست، افزود: پادکست با تکمیل خبر به وسیله‌ی ارایه‌ی چیزی شبیه گزارش‌های تلویزیونی، علاوه بر تکمیل خبر به جذابیت، تنوع و در نتیجه میزان تاثیرگذاری آن بر مخاطب نیز می‌افزاید.
این مدرس ارتباطات همچنین درباره‌ی استفاده‌ی نه چندان زیاد پادکست در خبرگزاری‌ها و سایت‌های خبری خاطرنشان کرد: استفاده‌ی نه چندان زیاد پادکست در کشور دلایل متعددی دارد که از آن جمله می‌توان به نبود مهارت‌های فنی و زیرساخت‌های تکنیکی، نبود علاقه در کاربران نسبت به استفاده از پادکست به دلیل پیچیدگی‌های تکنیکی آن و همچنین علاقه‌ی بیش‌تر مخاطبان به خواندن مطالب در سایت‌ها و یا روزنامه‌ها به جای استفاده از گزارش‌های تصویری اشاره کرد.
۱ نظر:
khili mamnon az sait khobeton
ارسال یک نظر